مرسدس سوسا(خواننده انقلابی آمریکای لاتین)
ویکتور خارا خواننده انقلابی شیلییایی که بعد از کودتا یازدهم سپتامبر سال هفتاد و شش پینوشه بر علیه دولت سالوادر آلنده در استدیوم شیلی کشته شد.
جان اونو لنون (به انگلیسی: John Ono Lennon) (زاده ۹ اکتبر ۱۹۴۰ - درگذشته ۸ دسامبر ۱۹۸۰)، خواننده، آهنگساز و شاعر معروف انگلیسی و از برجسته‌ترین چهره‌های دنیای موسیقی راک، در ۹ اکتبر ۱۹۴۰ در شهر لیورپول انگلیس، در خانواده‌ای از طبقه کارگر به دنیا آمد. او دوست داشت که مانند پدرش یک ملوان شود اما پس از گوش سپردن به آهنگهای الویس پریسلی به موسیقی روی آورد. شهرت لنون با آوازه‌خوانی در گروه موسیقی بیتلز شروع شد، گروهی که او بنیانگذار و مغز متفکر آن به شمار می‌رفت و با خواننده ی مطرح دیگر پل مک کارتنی ایجاد کرده بود.این گروه ۱۲ آلبوم منتشر کرد که اولین آنها «Please, Please me» در مارس ۱۹۶۳ به بازار آمد. پس از آنکه آهنگ اصلی آلبوم در صدر فروش در بریتانیا و آمریکا قرار گرفت، دیگر بسیاری نام جان لنون را شنیده بودند.[۱]
او به جز موسیقی در زمینه‌های سیاست، صلح، نویسندگی و هنرپیشگی هم فعالیت داشت. لنون به عنوان یکی از بهترینهای موسیقی قرن بیستم به یاد همه مردم می‌ماند، چنانکه در نظرسنجی بی‌بی‌سی از مردم انگلستان، در سال ۲۰۰۲، مقام هشتم را در بین صد شخصیت بریتانیایی برتر تاریخ، یافت.
لنون صاحب دو فرزند از دو همسر خود بود. جولیان لنون از همسر اولش سینتیا لنون و شان اونو لنون از همسر دومش یوکو اونو، که هردو پا در راه موسیقی گذارده‌اند.
او در موسیقی سبک راک اند رول در دهه شصت میلادی تأثیر به سزایی داشت به طوری که برخی از ترانه‌های خوب بیتلز از کارهای او هستند و ترانه‌های وی از ترانه‌های مک‌کارتنی درون‌گرایانه‌تر میباشند. «دشت‌های توت فرنگی برای همیشه» (۱۹۶۷)[۲] و «من گراز دریایی هستم» (۱۹۶۷)[۳] مثالهای خوبی از ترانه‌های منحصر به فرد او هستند.
یکی از اظهار نظرهای جنجال برانگیز جان لنون در سال ۱۹۶۶ و در دورهٔ اوج شهرت بیتل‌ها بود. لنون طی مصاحبه‌ای که در ۴ مارس ۱۹۶۶ با روزنامهٔ انگلیسی ایونینگ استاندارد انجام داد، گفت که بیتل‌ها از مسیح هم محبوب‌ترند.[۴][۵] پی‌آمد سخنان لنون برانگیخته‌شدن خشم مقامات واتیکان، تحریم محصولات بیتل‌ها، لغو کنسرت‌های‌شان و سوزانده‌شدن صفحه‌ها و عکس‌های‌شان به‌خصوص در ایالات متحده بود.[۶] مقامات واتیکان در سال ۲۰۰۸ و پس از گذشت ۲۸ سال از مرگ لنون اعلام کردند او را به‌خاطر سخنان نسنجیده‌اش بخشیده‌اند.[۷] در ۷۰ سالگرد تولدش گوگل نماد خود را برای احترام به او تغییر و آهنگ متن تصور کن را در کنار لوگو قرار داد.
باب دیلِن (به انگلیسی: Bob Dylan) (با نام کامل رابرت آلن زیمرمن Robert Allen Zimmerman زاده ۲۴ مه ۱۹۴۱ در دولوس، مینه‌سوتا)، خواننده، آهنگساز، شاعر و نویسنده آمریکایی است. وی که در سبک موسیقی بومی آمریکا به فعالیت می‌پرداخت، در دهه ۱۹۶۰ میلادی به سبک راک روی آورد و اشعار عاشقانه راک اند رول روز را با اشعار ادبی و روشنفکرانه کلاسیک در هم آمیخت. دیلن در پدیدار شدن سبکی در موسیقی به نام راک بومی (Folk Rock) در اواسط دهه شصت بسیار تاثیرگذار بود و به شکسپیر هم‌نسلان خود شهرت یافت. او بیش از ۵۸ میلیون نسخه از آلبومهایش را به فروش رسانده و افزون بر ۵۰۰ ترانه نوشته است که توسط بیش از ۲۰۰۰ هنرمند ضبط گشته و در جای‌جای دنیا اجرا شده است.[۱][۲] دیلن در پنج دهه اخیر در موسیقی آمریکا به عنوان یک پدیده مطرح بوده‌است.
او در نوجوانی زادگاه خود را ترک کرد و برای اینکه دیگر با گذشته‌اش ارتباطی نداشته‌باشد نام خود را نیز تغییر داد. معروف است که او نام هنری خود را از نام شاعر اهل ولز بریتانیا، دیلن توماس گرفته‌است.
باب دیلن از دیدگاه بسیاری تاثیر گذارترین چهره در تاریخ موسیقی آمریکا بوده‌است. ترانه معروف او «چون یک خانه‌به‌دوش» (Like a Rolling Stone)توسط مجله رولینگ استون به عنوان برترین ترانه تمام زمان‌ها انتخاب شد.
برخی از ترانه‌های او توسط بسیاری از خوانندگان مشهور دوباره‌خوانی شده‌است که از جمله آنها می‌توان به «از فراز برج دیده بانی» (به انگلیسی: All Along the Watchtower)که توسط جیمی هندریکس اجرا شد، اشاره کرد. مارتین اسکورسیزی فیلم مستند «راهی به خانه نیست» (No Direction Home) را در مورد باب دیلن ساخته‌است. همچنین فیلم «من آنجا نیستم» ساخته تاد هینز برگرفته از زندگانی این هنرمند است.
او به خاطر ترانه‌های نغز و پرمفهومش بارها نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شده‌است. دیلن یک گیاه خوار نیز هست.
